Mentres comezo a escribir estas liñas, escoito unha das cancións de Tina Turner ás que máis adicta fun nalgúns momentos da miña vida, que non é nin Simply the best, nin Private dancer, nin tampouco What’s love got to do with it. Con ou sen ironía, ese tema no que me volvo recrear hoxe é Foreign affair, último corte do álbum do mesmo nome de 1989 e co que remataba a década da súa resurrección como artista total en solitario, unha década marabillosa na que por fin todo o mundo amou a Tina na súa plenitude creativa e persoal.
Porque a vida de Anna Mae Bullock, unha moza afroamericana (e con raíces nativas) de Brownsville (Tennessee), xa non foi doada dende o mesmo berce. A unha infancia de abandono e falta de agarimo sumouse unha idade adulta na que coñeceu o éxito despois de moitos esforzos, si, pero tamén o inferno na Terra ao unir a súa vida profesional e afectiva a Ike Turner, un dos músicos máis talentosos do seu tempo pero tamén, probablemente, un dos seres humanos máis abominables de todos os tempos restantes. Ike fíxollas pasar moi apuradas (por non empregar outro termo) e someteuna a unha violencia física e verbal insoportable mentres sobre o escenario puía o diamante que se congratulaba de descubrir e que el mesmo rebautizou como Tina Turner.
Tina logrou sobrevivir, que xa non era pouco, e achou a forza suficiente para elevar a súa sempre poderosa voz e denunciar as cabronadas que lle fixera o Ike na mesma época na que o público os consideraba unha parella artística e sentimental case perfecta. A mesma época na que o dúo foi capaz de impresionar a todo o mundo con grandes cancións como Nutbush City Limits (escrita pola propia Tina), River Deep, Mountain High (producida por outro peza de coidado, Phil Spector) ou unha fastosa versión de Proud Mary dos Creedence Clearwater Revival, tema que xa quedaría para sempre vinculado á vigorosa e monumental interpretación de Tina Turner. Mais entre bambolinas, o conto éravos outro.
E chegamos á década dos oitenta, período a miúdo destrozado pola crítica (a profesional e maila que se arrima á barra) no que unha Tina arruinada pero que por fin era libre (obtivo o divorcio de Ike en 1978) tivo que desandar camiño. O seu regreso á primeira liña e en solitario non foi inmediato nin doado e, despois dalgúns proxectos que non acabaron de callar, logrou impoñer a súa revolución cantada e bailada, sendo a publicación do álbum Private Dancer (1984) a pedra angular dun novo tempo na súa carreira.
Mais se hai un himno ao que sempre se regresa cando falamos de Tina Turner ese é Simply the best (ou The best, dependendo das fontes), unha canción orixinalmente gravada por outro mito do pop, Bonnie Tyler, e na que desprega toda a súa enerxía interpretativa. Un deses temazos que por moi sobado que estea non perde un ápice do seu carácter nin da súa eficacia para erguerte da cadeira e poñerte a bailar e a berrar tan libremente coma Tina.
Case todos os grandes temazos que malamente tratamos de entoar imitando o potente vozarrón resgado de Tina son desta época. Nos anos oitenta tamén deixa unha pegada significativa no cine ao aceptar o papel de raíña post-apocalíptica na terceira entrega da saga Mad Max de George Miller. E, sen dúbida ningunha, ela é o mellor unha película irregular aínda que interesante no plano iconográfico e para a que, por suposto, achegou dous himnos pop de altura: One of the living e a célebre We don’t need another hero.
A súa versatilidade non coñeceu fronteiras de ningún tipo, nin xeográficas nin estilísticas, pois tanto che facía colaboracións con Cher, David Bowie ou Bryan Adams como con… Eros Ramazzotti! Colgou o cartaz de “non hai entradas” en multitude de concertos, ateigando estadios de todo o mundo. E foi quen de contaxiar esa ledicia de vivir en liberdade con cada paso e cada nota que daba no escenario durante máis de medio século de traxectoria.
Mais onte Tina deixou de bailar. Polo menos entre nós. Recoñezo que ao saber da noticia tiven un lixeiro sobresalto que só se ten cando falta alguén moi querido para ti, unha pequena suba de adrenalina coa que me decatei de que esta muller, que tanto admirara polo seu talento e a súa historia de superación, era tan mortal coma min. E, francamente, non mola. Mais súa foi a revolución na que eu sempre quixen estar, a revolución na que nos queremos vivas, libres, bailadas e cantadas, unha revolución hoxe secundada por tantas outras mulleres bravas que nos inspiran como Tina Turner o fixo.
E eu sigo aquí, escoitando Foreign affair, o peche “oficial” do seu mellor momento, celebrando o noso accidental encontro no espazo e no tempo, brindando pola súa coraxe e desexando que só marchase un pouco máis arriba para seguir bailando e cantando.
Rest in power, Tina.
Texto: Iria Pedreira Sanjurjo
Ilustración: Laura Romero
eleromero.com 